İstanbul Büyükşehir Belediyesi, sizin Ataşehir Belediyesi ile birlikte hayata geçirdiğiniz Düştepe Oyun Müzesi için tahliye kararı aldı.  O süreçte neler yaşandığını anlatır mısınız? İnsanlar bu durumu, İBB'nin müze ve etkinlik alanını müftülük alanı ilan etmesiyle duydu. Ben de bu durumu sosyal medyada duyurdum. Bunun çok çok öncesi de var. İstanbul giderek, çocukların aileleriyle birlikte mutlu zaman geçirebilecekleri alanları kaybeden bir kente dönüşüyor. Aileleri hep alışveriş merkezlerinde görüyoruz. Tüketim kültürünün tuzağına düşmüş pek çok insan, çocuklarıyla alışveriş merkezlerinin koridorlarında zaman geçiriyor. Her AVM kötü değildir, onu da söyleyeyim. Mimarisi, tasarımı, kültür ve sergi alanlarıyla, tiyatro salonlarıyla öne çıkan AVM'ler de var. Şu anda AVM planlaması kansere dönüşmüş durumda. O kadar gereksiz yere, o kadar gereksiz AVM'ler yapıldı ki? İnsanlar da ailelerine ayırdıkları zamanı buralarda geçiriyor, eğleniyorlar. Ne kadar eğleniyorlar, gidin, görün. Eğer o mekânlarda yaşamanın çocuğun ruhsal, kişisel gelişimine ve ailenin birlikteliğine bir şeyler katacağına inanıyorsanız, siz o yolda devam edin. Ama her aklı ve vicdanı olan insan bu büyük hatayı görür. Peki, ne yapmalıyız? İşte benim bütün çabam bu... Göztepe'de aileme ait tarihi konağı yıkıp, ben de 20 daireli apartman yapmasını bilirdim, değil mi? Şu anda bile kentsel dönüşüm adı altındaki rantçılık, çıkarcılık Kadıköy'ü bir inşaat şantiyesine dönüştürdü. Mutlu musunuz? Ataşehir Belediye Başkanı Battal İlgezdi ile bir sohbetimizde oyun müzesi hayalimden söz ettim. Çocuk ailesiyle, arkadaşlarıyla birlikte vardır, tek başına değildir. Başkan da bana, Mimar Sinan Parkında bulunan kendilerine ait iki tane tek katlı barakayı gösterdi. Yine Ataşehir Belediyesi'nin Ataşehir Müftülüğüne verdiği bir baraka daha vardı o alanda. Boş iki barakaya kurduk müzeyi. İki barakadan bir tanesi müze alanı, diğeri de atölye çalışmalarının yapılacağı alan olarak düzenlendi. Park da oyun alanı olarak kurgulanacak; oyun üniteleri, satranç alanları kurulacak, labirentler de yapılacaktı. Gelişmiş ülkelerdeki parklarda kurulan labirentlerde aileler çocuklarıyla oynar. Çocuğun yön bulma duygusunu geliştiren ve onların en çok mutlu olduğu alanlardır. Bu müzeyi İstanbul'a, çocuklara ve ailelere kazandırmak amacıyla labirent alanını hazırlarken, birdenbire İstanbul Büyükşehir Belediyesi zabıtaları ve çevik kuvvet geldi. Bir "darbe" girişimiyle karşılaştık. Bütün çalışmaları durdurdular. Uygar insanlar sorunları konuşarak çözerler. Eğer ortada bir sorun varsa tabii... Bir şeyleri yanlış biliyor olabilirsin, bir bilgi size yanlış aktarılabilir... Bunun çözümü demokrasidir. Demokrasi, diyalogdur, bir arada olmak, konuşmaktır. Her şeyi durdurdular. Mimar Sinan Parkı’nda ailelerin çocuklarıyla gezebileceği, bir arada olabileceği, mutlu olacağı tüm alanları yok ettiler. Düşündüklerimizin hiç birisini yapamadık. İlgili alan Ataşehir Belediyesi’nin olmasına rağmen yaptırmadılar, açılış için her şey hazırdı oysa... Oyun alanlarını da müzenin etrafına çektik ama hiç de düşündüğümüz şekilde olmadı. Müzenin etrafındaki beş yere oyun istasyonları düşünüyorduk. Müftülük de halka hizmet sunan kurumlardan biridir. Müftülük çalışanlarının da, insanca bir mekânda hizmet sunmaları gerekir. Değerlidirler. Değil o üç tane barakayı, onlar gibi üç tane daha yapsan hiç bir müftülük orada çalışmayı hak etmez. Çünkü o barakalar parka hizmet vermek amacıyla yapılmış ve park da çocukların, ailelerindir. Bir park kimindir? Parkta aileler bir araya gelir, çocuklar oynar, spor yapar. Parkta başka ne olur? Park çocukların oyun alanıdır. Bir park, müftülük hizmeti vermez. Parkta, bir müftülüğün hizmet vereceği mekan olur mu? Ataşehir, pek çok ilimizden daha fazla nüfusa sahip... Orada müftülüğün hizmet vereceği bir bina varsa, orası müftülüğün bahçesi demektir. Müzeyi yaparken olayı siyasete sirayet ettirmek istediler. Ataşehir Belediyesinin AKP'li meclis üyeleri bir akşam geldiler; "Burası dini tesis alanı, böyle bir müzeye ne gerek vardı" dediler. Mimar Sinan Camiinin altında çarşı, alışveriş merkezi var, dedim. Dini alanda ticarete yer var da, çocuğun anne babasıyla, arkadaşlarıyla birlikte mutlu bir şekilde oynayacağı bir alana yer yok mudur dinimizde, deyince bir şey diyemediler. Oyun müzemizi açtık. Ve geldik bugüne... Ramazan Bayramından bir hafta önce haberim oldu. Oyun Müzesi'nin başında bulunan müzeciliği ve yazarlığıyla bilinen Orhan Bahtiyar'dan öğrendim durumu... Bu kararları verenlerin hiçbiri gelip bu müzeyi görmedi. Böyle bir kararı almak insanın çocukluğuna, çocukluk arkadaşlarına, hatıralarına ihanet etmektir. Çocukluk fotoğraflarına nasıl bakacaklar? Kendilerini ellerinden tutarak parka götüren anne babalarına ne diyecekler? Şehir bir ticaret alanı değildir, duygusal alandır. Ben duyguyu anlatıyorum. Bizi bir araya getiren inşaat, mal, mülk, para, hırs, köşeyi dönme çabaları değildir. Şehir duygudur. Bu pılını pırtını topla git demektir. Bir müzeye bu denmez. Dünyada hiç bir müzeye bu denmemiştir. Bu söylenirken de işin duygu tarafına hizmet eden müftülük alet edilmiştir. Bunu açık açık söylüyorum. Bunu sosyal medyadan duyurduğumda beni ilk arayan kişi Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez oldu. "Böyle şey mi olur? Ben, camilerin bahçelerini çocukların oyun alanlarına çevirmeye çalışırken, çocukların oyun alanı olan bir mekan nasıl müftülük olabilir. Müftülük, gider bodrumda çalışır, Oyun Müzesi orada kalır! Sizin çocuklar için yaptığınız çalışmaları takip ediyorum. Siz müsterih olun, bizden yana bir sorun olmaz. Eğer Ataşehir Müftülüğünün böyle bir talebi varsa, bu talebi geri çektiğimi bilin. Çalışmalarınıza devam edin" dedi. Bu konuşma, Diyanet İşleri Başkanının olaydan haberi olmadığını gösteriyor. Mehmet Görmez'i Oyun Müzesine davet ettim. Sözü edilen yerler baraka... Onlarca yapsanız müftülük hizmet veremez ki. Ataşehir Müftülüğü'nü hak ettiği binaya taşıyalım. Gelinen nokta şu: Mimar Sinan Parkı’ndaki üç baraka da müftülük alanı... Olamaz. Müftülük de olduğu yerden çıkacak, orası da oyun müzesi olacak. Gerçek bu... Müftülük de hak ettiği yere gidecek. İlle o mekânda, o park içinde olacağım diyorsanız Mimar Sinan Camii'nin altındaki mekânlarda hizmet versin. O alanlar çarşı. Bunları konuşmak bile utançtır. Ülkem, çocuklar, aileler, İstanbul adına utanıyorum. Benim o güzel inancım adına da utanıyorum. Aradan bunca zaman geçti, Büyükşehir Belediyesinden bir yetkili gelip de senin gibi karşıma oturmadı. Demokrasi, diyalog kültürü demiştim, değil mi? Gelin, sorun öğrenin. Görüşelim. Ortak noktaya varalım. Ataşehir Belediyesi, yürütmeyi durdurma için yargıya başvurdu. Kendinin elinden tutan, oyun parkına götüren anne ve babasına, çocukluğuna, çocukluk arkadaşlarına ihanet etmeyecek bir hâkim aranıyor.